‘Leef je nog’ Qowner, op de app!
BWHAM AAARGH! Just like that… 3 woorden en ik sta in vuur en vlam.
Mijn hart bonkt in mijn keel, ik voel mijn lippen tintelen, mond en vagina, mijn tepels richten zich op en klemmen zich met een ferme greep rondom mijn piercings. Instant Nat. Het is een week geleden en ik had radiostilte betracht…
Waarom raken zijn woorden mij altijd zo? Het is pruttel-de-pruttel maar een appje .. pruttel ik wat tegen mezelf en tegen beter weten in.
…….
Ik aarzel.. het had geknetterd en goed ook.
Niet de eerste keer, ik berust erin dat dit bij ons hoort:
Het slijpen van onze geesten gaat niet zonder hoge temperaturen en sproeiende vonken gepaard.
Er had zich iets ontsproten in onze app .. fantasies die ik deelde met vrienden, gek, grappig, dwaas niet om uit te voeren.. maar ja.. plagen en pesten.. Een geslaagde Mindfuck vertelde een vriendin, lachen, toen ik het geharrewar vertelde.. maar niet aardig. We waren onaardig, pesterig, gemeen soms ..
Radiostilte.. afscheid.. loslaten.. ik stuurde een plaatje, trots op mijn nieuwe aanwinst en wiste het weer.. 2 dagen later nog 1.. en weer de vuilnisbak in, delete to all.
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan….
It’s only over when the fat lady sings.
‘Ja. Hoezo? Antwoord ik schoorvoetend na een paar dagen, heel voorzichtig.
Nadat ik koortsachtig miljoenen antwoorden de revue had laten passeren.
‘Wat nou als ik zeg dat ik je mis?’
Hijgend naar adem lees ik de paar woorden, herlees ze, ik laat ze rollen door mijn hoofd om ze vanuit verschillende perspectieven te kunnen bekijken. Is het manipulerend..? Is het een uitdaging…. ? Een volgende ronde in onze eindeloze door niemand begrepen carrousel van aantrekken en afstoten. Is het.. Is het misschien gewoon wat het is?
Antwoorden.. en dan wat te antwoorden .. Nou.. ? Aaarg… welk een hopeloosheid gevangen in mijn eigen hoofd tussen woorden die niets te beteken hebben.
‘Zet ik je wereldje nu op zijn kop 😊’
Shit, hij weet het.. ook al is er een dagenlange, bijna wekenlang deze keer radio stilte, ook al zien we elkaar weken niet en denk ik dat ik mij ontworsteld heb aan zijn heerschappij, dat ik weer vrij ben.. verlost, maar wil ik wel verlost zijn? De hitte van zijn woorden zinderen door mijn lijf, koortsachtig ..
Welke onbegrijpelijke krachten zijn er bezig waardoor hij zo ingetuned op mijn geest kan zijn? Ook na wekenlange rust en afstand wordt ik via een app nota bene toch weer geraakt .. daar sta ik, alweer op het randje van het konijnenhol.. De weg naar beneden is als een briesje, de weg terug een gevecht maar wil ik wel terug.. of is mijn lot q zijn in Qownerland..
‘Ja!’
Ik kukel over de rand en glijdt de diepte in … langs de grenzen van mijn bewustzijn, windmolens die zwaaien in stomheid hun onzinnige waarschuwingen naar me, ik glijd voorbij de knoestige punten van mijn levensverhaal, langs de emotionele verstekelingen,..
Terug: Q in Qownerland.